Volkskunde, Brauchtum, Sagen und plattdeutsche Geschichten aus der Rostocker Heide

"Werner Kröplins Trauma von´n Wulf in de Rostocker Heid" (nahvertellt von Kurt Kaiser)

NHG

1944 wier min ierst Wihnachten, dat ick nich tohus fieern künn.

Ick wier 18 un as Kriegsfriewilliger mit 17 tau´n Frontinsatz intreckt un poor Maand later in Kriegsgefangenschaft geraden.

Nu beläwte ick twei Johr in de USA un noch mal twei Johr in Englande.

Alle Wihnachten wier´n dor vuller Heimweh, man gaud, dat ick dunn Werner Kröplin ut Rövershagen drapen heff.

Hei künn so wunnerbore Geschichten von tohus, in´ne Rostocker Heid vertellen.

Ein dorvon, Wihnachten ´44 in Virginia, is mi unvergätlich.

Ick rekonstruier se nu mal, as se mien Gedächtnis mi bewohrt hett:

"Wenn an´n Harwst un Winterdach de Storm üm uns Hus üm den Rövershäger Forsthoff hulte, knarrten un klagten de Böm un Strüker.

In´n Aben knackte dat Füerholt, ein Petroliumfunzel blökerte. Dat rök na Bratappel un frischbacken Brot.

Uns Ollen vertellten sick wat gruglichet oewer Blitz un Dunner, Dod un Düwel, oft ok von´n König un Krieg.

Wie Kinner luschten.

Dor hett dat ok mal heiten, dat in den strengen Winter ´28, as de Ostsee taufroren wier, von Finnland her, ein Wulf oewwer dat Ies kamen un in uns Holt afdückert wier.

Dat süll ´n mächtig Diert sien un nu dor rumströpern.

Manke Lüd wull´n em all seihn hemm., keiner künn´t bewiesen.

Sei vertellten grugelichtet oewer den "Finnenwulf", as se em nennten.

Oewwer denn wür einet Dachs de Köhler näben sien Kohlenmieler dot upfunn´.

De Förster künn nich faststell´n ob de all stark verfuulte un anfrätene Köhler von´n Wulf orrer von ne Rott Swien so tauricht worden wier,

Un einet Dachs bröchte dat Schicksal mi in´t Spill.

Mien Vadde har acht Pierd mit de ick all mien Schaultied Holtslöpen lierte.

Wiel dat ick em den Knecht ersetten künn, dörfte ick mit Vadders Rietpierd af un an mal utrieden.

Mit den jungen Hingst galoppierte ick giern mal dörch de Heid.

An einen Nahmiddach in´n Harwst, de Sünn stünn all tämlich deip un blend´te, as ick mit Vadders "Swatten" oewer den Holtslöp-Damm dörch dat "Naturschutzgebiet Hütelmoor" galoppierte.

Dor stünn mit´n mal de Finn vör uns.

Dor liggen woll blots twindig bet dörtig Meter twischen uns.

As ick all säd: de Sünn stünn deip un mi keem dat Diert sihr grot vör.

Min Vadder sien Pierd woll ok, denn dat schuchte un bremste, dat ick in´n Boen vörnoewer runnerföll un ahnmächtig liggen bleef. De Hingst brök in´n hogen Bagen vörnoewer runnerföhl un ahnmächtig liggen bleef.

De Hingst brök siedwarts ut dörch dat Unnerholt un stör´te int Muur, wo he nich wedder rut keem.

As ick denn ut mien Koma upwakte wier dat dodenstill: Kein Wulf un ok kein Pierd!

Ick dacht, dat et allein in Panik nahus lopen wier.

Ick slöpte mi denn de Kilometers nah Hus.

Intwischen wier´t düster wor´n, so dat ierst an´n näksten Morgen de Säukerie na Vadders Rietperd los gahn künn.

Oewer ick leeg mit Brägenerschütterung all up de Krankenstation.

Dit wier ein grot Katastroph in mie´n Läben.

Ein Droma makte mi depressiv un ok aggressiv. Ic künn unsen Schäperhund nich mier lieden, de einen Wulf so ähnlich seech.

Ick wier froh dat ick twei Maand dorna Soldat wür.

Mit rieden har ick nix mihr an´n Haut un wull dat Heidbeläwnis mit den´n Finnwulf vergäten.

Oewer dat mien dat mien Vadder mi de Schuld an´n Dod von sien Pierd geef un nich verteien künn, un mien Beläwnis mit den´n Finnwulf nich gloewen wull, quälte mi sihr.

Wi künn´n uns nich wedder verdrägen, denn as ick up Fronturlaub keem, wier hei all storben.

Sonne posttraumatischen Qualen ward man woll nie mihr los un man möt lier´n, dormit ümtaugahn.

Mank ein hier in´n Lager leed dorünner, dat de Krieg verlur´n güng.

Wi har´n em nich von´n Tun bräken süllt!

Ick leed, dat mien Vadder mi nich mihr verteihn künn und du Kurt, littst dat du nich Wihnachten tohus fieer´n kannst.

Oewer dat vergeiht:

Wenn du näkst Johr werrer tohus büst, is dit Leed vergäten!"

Dat säd to mi 1944 Werner Kröpelin ut Rövershagen.

Gans hett he nich recht behollen, denn noch drei Wihnachten möst ick in´ne Fröm´fier´n, oewer nu beläw ick all 67 Johr dat Fest mit mien Familie in Fräden.

So ein Glück wünsch ick alle Minschen up uns Ierd.

Juch all, leiw´Frünn´:

Frohe Wihnachten un´n gauden Rutsch in´t niege Johr.

Kurt Kaiser